Zonnestorm

Maandag 1 oktober

Floor hief haar glas en tikte tegen de champagneflûtes van haar vriendinnen. ‘Fijn dat jullie er zijn.’ Het klonk meutig, maar ze was echt blij dat Natasja en Eefje er waren. ‘Proost!’ Volgend jaar mocht ze echte bubbels, nu moest ze het nog met alcoholvrije cider doen.
Floor gloeide vanbinnen. Zomers heet, brandende fakkels om de tuintafel, toastjes met lekkers en de belangrijkste mensen in haar leven om haar heen. Zelfs haar vader had het Binnenhof vroeg verlaten om op tijd thuis te zijn. Haar verjaardag ging boven het landsbelang.
Eefje nam een slok en boog opzij, naar de tas die naast haar stoel stond. ‘We hebben nog een kleinigheidje voor je.’
Floor voelde haar mondhoeken naar haar oren trekken. ‘Maar ik ben zaterdag al zo verwend door jullie.’
‘Dat was zaterdag,’ zei Natasja. Met haar vinger draaide ze krullen in haar steile, donkere haar. ‘Nu ben je echt jarig.’
Eefje toverde een pakketje tevoorschijn en legde het voor Floor neer. Rood papier met een gouden lint. Floor trok de strik los, peuterde aan het plakband en haalde het deksel van het zwarte plastic doosje. ‘Wauw!’
‘Mooi?’ vroeg Eefje.
‘Ze zijn geweldig!’ Ze pakte de zilveren oorbellen en hield ze omhoog om ze te bewonderen. Strakke, dunne ringen met een glimmend steentje aan de voorkant. ‘Die had ik nog niet.’
‘Duh, we kennen je collectie,’ zei Natasja.
Floor frummelde aan de knopjes van de knalroze bellen die ze in had en trok ze uit. Ze opende de ringen, schoof ze door haar gaatjes en klikte ze vast. ‘En?’ Ze zwaaide met haar hoofd, waardoor haar nieuwe oorbellen tegen haar hals schommelden.
‘Staat je goed,’ vond Natasja.
‘Staat je geweldig,’ beaamde Eefje.
‘Jullie zijn super.’
‘Nu ons cadeau,’ zei haar vader. ‘Van ons krijg je geen oorbellen.’
‘Dat had ik ook niet verwacht, pap.’ Haar ouders hadden geen enkele hint willen geven toen ze, helemaal niet nieuwsgierig, naar haar cadeau gevraagd had.
Ze wipte op het puntje van de tuinstoel toen haar moeder wegliep. Ze hoopte zo dat ze een puppy mocht, of dat haar ouders er al een voor haar hadden uitgezocht, maar ze wist dat de kans klein was. Haar moeder wilde geen hond in huis. Alleen een waakhond, en dat wilde haar vader weer niet.
Haar moeder kwam terug met een rechthoekig doosje. Geen puppy dus. Floor onderdrukte een teleurgestelde zucht. Eerst zien wat haar ouders wél verzonnen hadden. Ze scheurde het papier aan flarden. Alweer een zwart doosje, nu van karton, met boven op een bekend logo. ‘Een nieuwe BlackBerry!’ Ze rukte het doosje open. Het toestel glom haar tegemoet. Met haar vingers gleed ze over de toetsen. Hij was echt, de allernieuwste BlackBerry. Dit was nog beter dan een puppy. Ze legde haar schat op tafel, stond op en gaf haar ouders een dikke kus. ‘Jullie zijn de besten.’
Toen ze zich omdraaide, zat Eefje boven haar mobiel te kwijlen. Floor griste hem uit Eefjes handen. ‘Hebben jullie even?’ Ze trok de plastic laag van het beeldscherm en wipte met haar nagel de achterkant open. Terwijl ze de batterij erin stopte, verzamelde haar moeder het pakpapier en liep ermee naar de kliko.
‘Mam, dat is papier.’
‘Zie jij hier een oudpapiermand?’ Haar moeder opende het deksel van de kliko en gooide het pakpapier erin.
Hopeloos, dacht Floor. Haar BlackBerry moest wachten. ‘Zoveel moeite is het niet, hoor,’ zei ze terwijl ze naar de kliko liep, ‘om het even binnen weg te gooien.’ Ze viste de twee papiertjes uit de stinkende bak en liep via de keuken naar de hal, waar de oudpapiermand stond. Het was dat ze zo’n geweldig cadeau had gehad, anders was haar moeder er niet zo makkelijk vanaf gekomen.